Kalp Kırılınca Alçı Tutmaz

Kalp Kırılınca Alçı Tutmaz

Benim hiç bir yerim kırılmadı biliyor musunuz? Ne kolum kırıldı ne bacağım ama
çevremdekilerin kırılıyor.Hatta yılda 2 kez kırılıyor.Peki neden benim kırılmıyor.Ben daha
mı şanslıyım yoksa? Aslında benimde kırıldı bir yerim.
Evet evet benimde kırıldı ama herkesinkinden farklıydı.Farklıydı ama kötüydü diyemiyorum.
Evet benim kalbim kırılmıştı bir keresinde.Nedense herkesin bir yerleri kırıldığında hep
alçıya alırlar.Benim niye kalbimi alçıya almadılar.En azından bir tedavi yapsalardı.Tamam
anladım kalp hareket eden bir organ ve alçıda hareketini bozacağından almadılar belki.Ama
kalbimde hep kırık durmaz ki.Kaynaşması lazım değil mi? Kalbimin kırıldığı anı her
hissettiğimde, sanki bir daha kırılıyor kalbim.Hastanelere gittim.Kırık-çıkıkçılara gittim.
Hepsi bana şu ifadeyi verdi.
'Deli misin sen ?'
Bana kalırsa asıl onlar deli.Hatta zırdeli.Eskiden gülebilirdim.Galiba gülmek için çok
geç artık.Eğlenirdim.Gezerdim tozardım.Hatta o zaman arkadaşlarım bile vardı.Onlarla gezip
tozardım.Şimdi sadece hayallerim var yanımda ve sadece küçük bir dört duvar var.Artık
onlarada alıştım.Beni buraya kapatmadan çok önce bir film izlemiştim.Onda bir replik vardı.
Filmin adı Esaretin Bedeli'ydi.Gerçekten harika bir filmdi.Her neyse repliği söyleyeyim.
"Bu duvarlar tuhaftır; önce nefret edersin sonra da alışırsın zaman geçtikçe dayandığın
tek şey olurlar."
İşte benimde aynı hesap.İlklerde bu duvarlardan nefret ederdim.Şimdi ise tek dostum onlar.
Herşeyimi onlara anlatıyorum artık.Cevap vermeseler bile beni anladıklarını
hissedebiliyorum.Hissedebiliyorum çünkü; kalbimin kırığını onlar dolduruyor sanki.
Şimdi ise ben bir tımarhanedeyim.Evet bir deli hastanesi.Evet evet ben bir deliyim.Tabi
onlara göre deliyim.Yani ben bir deli değilim.Hani derler ya kağıt üzerinde evliyiz.Bende
kağıt üzerinde deliyim işte.Yalnız bunu bir tek ben biliyorum.Kimsenin göremediğini ben
görüyorum yani.
Eskileri de çok özledim biliyor musunuz? Televizyonda yayınlanan aksiyon dizisini, dostumu,
arkadaşlarımı, her sabah yaptığım kahvaltıdaki çayı, peyniri ve daha nicelerini.
Nasıl desem galiba gün geçtikçe ben burada kamusallaşıyorum.Galiba geri kalan hayatımı
burada yaşasam daha iyi olur.Ne kadar acı çeksemde içimdeki bir ses dışarıya çıkarsam
çekeceğim acının daha fazla olacağını söylüyor.Ne yapsam bilmiyorum ama içimdeki ses bana
daha mantıklı geliyor.Burada her gün bu duvarları görerek ölümüne kadar yaşarım artık.
Aslında üzülmüyorum.Yani ha burada ölmüşüm ha dışarıda.Ne fark eder ki? Sonuçta ölüyorum.
Aslında ölümümüde düşünmemem gerekir, hayatımı da düşünmediğim gibi.Çünkü, ölümde hayatın
bir parçası...