Kırmızı | 6. Bölüm*

'' Bu hikaye bir Anestezi. yapımıdır. ''

Kırmızı*

''Oysa aşk hiç acıtmıyor gözüküyordu uzaktan...''
''Oysa ben bana ait sanırdım o tapılası 'kırmızı' dudaklarını.''




Eskiden tüm kalpleri ısıtan masallar ''bir varmış bir yokmuş '' diye başlardı.
Hikayeler böyle sürüp giderdi. Komik olan ise hep sonu mutlu olurdu. Pollyanna'cılık oynardık anlayacağınız. Gerçek hayatta mutlu sonun olmadığını her ruh bilirdi. O yüzden masal denirdi ya bizim anlattıklarımıza. Şimdi olacak şeylerin masallarla hiç ilgisi olmayacak. Çünkü mutlu son hiç bir zaman bu kızın kaderi olmayacak.

~Çünkü mutlu sonlar sadece masallarda olur.


~



''Güzeller güzeli simsiyah ipek saçlarını anca kardeşlik duygularıyla tutabiliyordum ben!''

''Tenine ellerim değdiğinde hissettiğim iki duygu oluyordu. Biri; titreme duygusu diğeri acı...'

''Nasıl diyebilirdim ki o'na aşık olduğumu? Nasıl derdim ki kız kardeşime taptığımı?''

David.

***


''Elleri ellerime değdiğinde sandım ki cennetteyim. Sanmıştım ki, uçuyordum bir kuş gibi.''

''Aşkın, kör olduğunu bilirdim fakat hiç hissetmemiştim amalığı. Hiç hissetmemiştim o acıtan duyguyu.''

''Ellerimi uzatsam yanındayım, fakat sana ancak dışarıdan bakabiliyorum sevgili.''

Melanie.

***




[center]

Aşk;
Acıya şikayetsiz katlanmaktı bizim için. O da şikayet edemiyordu zaten, çünkü yasaktı aşkı.
Olmaması gereken kişiye üvey kardeşine kaptırmıştı kristal kalbini.
Ama sesini çıkaramazdı genç Melanie... Yanlış olarak öğretilmişti o'na Aşk!
Yanlıştı birine duygu beslemek, yanlıştı birine tapmak!
Yanlıştı sevdiği adamın kollarında uyumak...
Onun bu aşk dolu macerasını sizde izlemek istiyor musunuz?
O zaman 1o. Eylül. 2o1o'u beklemelisiniz...





Masum ve imkansız bir aşkın hikayesi;
Kırmızı sizlerle...

***

I'm sick and tired of your attitude
Bu tavrından yoruldum ve bıktım

I'm feeling like I don't know you
Seni tanımıyormuşum gibi hissediyorum


***

***

3*

Sountrack: Taylor Swift; Breathe

Never wanted this, never wanna see you hurt.
Asla bunu istemedim, asla seni incitmek istemedim

~

Nothing we say is gonna save us from the fall out.
Söylediğimiz hiçbir şey bizi bozuşmaktan kurtaramaz

''Crystal! Eğer şimdi uyanmazsan dünyanı başına yıkarım biliyorsun değil mi?'' Gözlerimi açtığımda Margerat elinde sürahiyle başımda bekliyordu. Tanrım, eğer şimdi kalkmazsam başımdan aşağı su dökecekti. İstemeden de olsa hemen ayaklandım. Tabi, birazcık (!) düştüm ama yine de ayağa kalkabilmiştim. Margerat gülerek sürahiyi masanın üzerine bıraktı. Çok komik! Gerçekten dişi David'sın Marg!

''Haha! Çok komik!'' O'nu taklit ettim. Bu sefer yerdeki ayakkabılarımı aldı tam bana atacaktı ki hemen odadan fırladım. Fırlamamla yere düşmem bir oldu. Çünkü bay-ben-bir-duvarım'a çarpmıştım. Kendi çapımda bildiğim tüm küfürleri ederken David gülüyordu. Yaptığı küçük (!) kaslar sayesinde Beton Adam olmayı başarıyordu. Canım acımıştı, hem de çok. Gözümden akacak yaşı son anda durdurup elimin tersiyle sildim.

''Canın mı yandı? Yardım etmemi ister misin?'' İnanmayan gözlerle o'na bakarken gözlerinde bir anlığına ilgiyi, sevgiyi gördüğüme yemin edebilirdim. Canımın yanması o'nu üzebilirmiş gibiydi! Uzattığı eli görmezden gelerek banyoya doğru ilerledim. Kapıyı sertçe kapattım ve titreyen ellerimle lavabodan tutundum. Gözlerimi aynadaki sulietime diktim. Neden bu kadar büyütmüştüm ki? ''Belki de deliriyorsundur?'' dedi içimdeki ses. Suyu açıp yüzüme soğuk suyu vurdum. Harika iç sesim deli olduğumu söylüyor.

Derin bir nefes alıp kapıyı açtım. David elinde havluyla kapıda bekliyordu. Havluyu uzattı. Yüzüne bakmıyordum. Evet, saçmalıktı ama yüzüne bakmak istemiyordum. Çünkü gözlerine her baktığımda beni gafil avlıyordu ve bu hiç adil değildi. Umursamaz bir tavırla havluyu aldım. Tam ilerliyordum ki kolumdan tutup durmamı engelledi. Bir kolumdaki eline baktım bir de yüzüne. Ne yaptığını farkedince kolumu bırakıp derin bir nefes aldı.

''Melanie, özür dilerim.'' Köpek yavrusu bakışlarıyla kendimden geçtim. Gözlerimi sonuna kadar açıp bakakaldım. Elinin tersiyle çenemi kapattı. Demek ki ağzım da çenem gibi sonuna kadar açılmıştı. Gülmemek için kendini zor tutuyordu. Normalde buna sinirlenirdim fakat hiç bir şey diyemedim. Havluyla yüzümü kurulayıp geri verdim.

Salona iniyordum ki arkamdan geldiğini duydum. Bir yandan hızıma yetişmeye çalışıyor bir yandan da 'Hadi ama, Mell? Özür diledim! Daha ne istiyorsun?'' gibi şeyler söylüyordu. Aslında olay büyük bir şey değildi ve affedilecek bir şey söz konusu olamazdı. Ama onun peşimden koşması hoşuma gidiyordu. Fakat olayı öyle abartmıştı ki söyledikleri anlamsızlaşmaya başlamıştı ve bu durum beni sıkıyordu.

''David!'' Öyle yüksek sesle söylemiştim ki sesim koridorda yankılanıp kulaklarıma geldiğinde sağır olacağımı düşündüm. Ama o hiçbir şey olmamış gibi 'hazır ol' pozisyonunda bana bakıyordu. İçimden gelen kahkayı bastırarak konuştum. ''Kapa çeneni!'' Yüzüme moron gibi bakmaya başladı. Daha fazla uzatmak istemedim ve konuşmaya başladım. ''Affedilecek birşey yok. Aynı evde yaşıyoruz. Çarpıştık.'' Tüm bunları sakin bir ses tonuyla söylemiştim. Aslında içimde kahkaha fırtınaları kopuyordu. Fakat ben iyi bir oyuncuydum ve bunu her zaman kullanırdım.

Hiç beklemediğim birşey yaparak yanağımdan öptü. ''Harikasın Mell, o zaman bu akşam ki yemeğe geliyorsun?'' Sanki kilometrelerce öteden konuşuyormuş gibi hissediyordum. Uzayda dünyadan kopmuş bir aptal misali. Dünya'ya dön Melanie! Kendime tokat atma istediğimi durdurup David'e döndüm. Sadece başımı sallayıp hızlı adımlarla odama doğru ilerledim. Kapıyı öyle hızlı açmıştım ki neredeyse kafama çarpacaktı. Kapıyı kapattım ve kapının arkasına sindim.

''Crystal. İkisinin arasında kaldım, bunu mu giy-'' Yüzüme baktıktan sonra tpoarlanmaya açalıştım ve ne bakışı fırlattım. ''Yüzüne ne oldu senin?'' Aptalca sırıtarak bana bakıyordu. ''Ne olmuş?'' ''Bilmem, ağzın gözün kaymış kızım.'' Bir yandan gülüyordu bir yandan da aynayı gösteriyordu. Sindiğim yerden kalkarak aynaya doğru koştum. Yüzümde aptal bir sırıtma ve kıpkırmızı bir yüz. Harika! Rezil oldum. Margaret kahkahalarını susturarak konuştu. ''Ne oldu?''

Derin bir nefes alıp konuştum. ''Beni öptü.'' İçimdeki heyecana karşı bunu o kadar bıkkın ve sıradan söylemiştim ki bunu böyle söylediğime şaşırmıştım. Gerçekten iyi bir oyuncuyum. Benim ilk önce verdiğim tepkiyi vermişti. Gözlerini kocaman açarak bana bakıyordu. Sevincini saklamaya çalışır gibi bir hali vardı. Eliyle dudağını gösterdi.

''Hayır! Saçmalama, tabi ki buradan.'' Elimle yanağımı gösterdim. İlk önce hayal kırıklığına uğramıştı fakat sert bakışlarımla karşılaşınca sahte bir şekilde 'oh' çekti. Konuyu değiştirme çabasıyla elindeki elbiseleri gösterdi. Birbirinden güzel iki elbise. Biri kırmızıydı diğeri ise beyazdı. Bir bana baktı bir de elbiselere. Beyaz olanı ''çok resmi' gibi birşeyler zırvalayarak yatağın üzerine attı ve o güzel kırmızı elbiseyi üzerime tuttu.

''Ben bu elbiseyi ne yapacağım Marg?'' Elimde olmadan söylemiştim bunu. Bana deli misin bakışı fırlattı ve eliyle yanağımı gösterdi. Bu elbiseyi bu akşam ki yemek için seçiyordu demek ki? Tam 'nereden biliyorsun?' diyecektim ki hiç sesini çıkarmadan elbiseyi elime verdi ve odadan çıktı. Elbiseye göz gezdirdim. Gögüs kısmı kabarık ve açıktı. Bana yukarıdan bakan herkese herşeyimi görebilirdi. Tam göğsünün altında pırtanta işlemeleri vardı. Gerçekten de çok abartılıydı. Bu elbiseden kurtulmalıydım. Masanın üzerindeki su dikkatimi çekti. Fakat bunu yapamazdım. Bu elbise yok güzeldi, kıyamazdım. Ayrıca Margerat bu elbiseyi giymemi istiyorsa her şartta giydirirdi. O yüzden başka birşey düşünmeliydim.

Aklıma Penny geldi! Harika Penny bu elbiseyi görür görmez giymek isterdi ve ben de karşı koyamazdım. Hemen odadan çıktım. Koridorun karşısında Marg ve David konuşuyorlardı. Küçük adımlarda Penny'nin odasına koştum. Kapıyı açarken David'in 'Hey Mell?' demesini duydum ve kahretsin. Hemen Penny'i bulmalıydım. Odanın içinde dört dönerken Penny'i makyaj masasında buldum.

''Penny?'' Hızla bana döndü. Saçlarını boyatmıştı. Kahverengi mi? Saçlarını eski haline mi döndürmüştü? Bu iyi bir yağ olabilirdi. Hem de bu fırsatla elbiseyi kakalardım. ''Saçların harika olmuş.'' Gülümseyerek bana baktı.

''Aslında beyaz ve toz pembesi karışık bir elbise almıştım, Saçlarımla çok uyumlu olacaklardı fakat aynı elbiseyi Marg'ın aldığını öğrendim ve ben de saçlarımı boyatmaya karar verdim. Eski renklerine döndüler. Byölece bu siyah elbiseyi giyebileceğim. Kızıl saçlarla bu elbise biraz kadınsı olur diye düşündüm.'' Hah! Harikasın Penelophe. Sonunda istediğim cümleyi kurdun!

''Aslında ben de bunun için gelmiştim. Sana bu elbiseyi getirmiştim.'' Elimle elbiseyi gösterdim. Penny elbiseye büyülenmiş gibi bakıyordu. Harika! Bu iş oldu. Iğıldayan gözlerle bana baktı ve aniden sarıldı. ''Sen harikasın Mell. O zaman sen de bunu giy.'' Elindeki siyah elbiseyi bana uzattı. Oh, hayır! Az önce bir elbiseden kurtuldum zaten!

''Penny, hayır ben sadece el-'' Sözümü kesti. ''Çeneni kapatıyorsun ve bu elbiseyi bu akşam giyiyorsun.'' Margerat'dan kurtulduk şimdi de başımıza Penny geldi. Öfkeyle dışarı çıktım. kapıda Marg dikiliyordu. Ellerini birleştirmiş ayağını yere vuruyordu. Artık öyle sinirlenmiştim ki kapıyı sertçe kapattım.

''Ne oldu Mell?'' Marg bunu hem sinirle hem de endişeyle sormuştu. Endişeyi silip atarak sadece sinire odaklanıp cevap verdim. ''Ne mi oldu? Bilmem, bana emir vermeleriniz bir sebep mi?'' Şaşkınca bana bakıyordu. Sinirle odama girdim. Hemen üzerimdeki saten eşofmanlarımı çıkarıp elbiseyi giyilmeye koyuldum. Ardından kapı açıldı.

''Ne yapmaya çalışıyorsun Crystal. Karşında David mı var sanıyorsun?'' Sesinde en ufak bir sinir yoktu. Sadece kaygıyı hissediyordum. Kaybetme korkusu. Hem korkuyordu hem de hesap sormak istiyordu. ''Birşey olduğu yok. Sadece benim adıma karar vermenizden sıkıldım.'' Bunu ben mi söylemiştim? Lanet olsun bana! Hemen elbiseyi bırakıp Marg'ın gözlerine baktım. Gözleri dolmuştu. ''Marg, özür dilerim. Ben öy-'' Sözümü kesti. ''Her neyse, Melanie. Akşam görüşürüz.'' Hızla odadan çıktı. Arkasından koştum fakat bana ilk ismimle hitap etmesi aklıma gelince durdum. Üzerimde iç çamaşırlarım vardı. Hızla odaya girdim ve kapıyı kapattım. Harika! Muhteşem günüme arkadaşımı kaybederek başlıyorum, bakalım akşam neler yaşayacağım. Sanırım akşam da babamı falan kaybederim...